Kardiomiopatia

1. Kardiomiopatia rozstrzeniowia
2. Kariomiopatia przerostowa
3. Kardiomiopatia restrykcyjna

Kardiomiopatia rozstrzeniowia - jest to choroba mięśnia sercowego, która charakteryzuje się powiększeniem serca, rozstrzenią obu komór, zmniejszeniem kurczliwości jednej komory lub dwóch, oraz zastoinową niewydolnością serca. Etiologia nie jest w pełni znana. Brane są pod uwagę uwarunkowania genetyczne, toksyczne, infekcje genetyczne, infekcje wirusowe i zaburzenia immunologiczne.

Okazuje się, że członkowie rodzin 20% chorych mają również objawy kardiomiopatii rozstrzeniowej. Występowanie choroby potwierdza się za pomocą rtg klatki piesiowej, EKG i echokardiogramu. Leczenie jest podobne do zasad leczenia przewlekłej niewydolności serca.

Zapadalność w całej populacji wynosi 5-8 przypadków na 100 000 osób. Ludzie rasy czarnej oraz mężczyźni chorują na nią częściej (także przeżywalność jest gorsza), aniżeli osoby rasy białej i kobiety. Dotyka przede wszystkim osób w średnim wieku.

Kardiomiopatia przerostowa - cechą charakterystyczną jest przerost lewej komory serca, szczególnie przegrody. Choroba często przebiega bezobjawowo, z dość długo zachowaną prawidłową kurczliwością. Zaburzenia dotyczą głównie funkcji rozkurczowej serca. Schorzenie to dotyka głównie mężczyzn w wieku między 30 - 40 rokiem życia, a roczna śmiertelność wynosi 1 - 3%.

Kardiomiopatia tego typu jest chorobą przekazywaną genetycznie. Szczególnie narażone są osoby uprawiające sport, ponieważ wśród nich, w wyniku zmniejszonej pojemności minutowej serca, częściej dochodzi do omdleń i nagłych zgonów sercowych.

Leczenie polega na unikaniu dużych wysiłków fizycznych, stosowaniu leków blokujących receptory beta -adrenergiczne. Tylko 5 - 10% chorych, wymaga leczenia chirurgicznego.

Kardiomiopatia restrykcyjna - inaczej zwana zarastającą, jest najrzadziej spotykaną formą kardiomiopatii. Polega na zaburzeniach czynności rozkurczowej i powstawaniu niewydolności krążenia opornej na leczenie.

Jest to choroba o największej śmiertelności, bez przeszczepu serca średnie przeżycie wynosi jedynie 1,5 roku. Chorzy na kardiomiopatie mają osłabioną tolerancję wysiłku, narzekają na słabość i duszność. Leczenie jest zachowawcze i zależy od przyczyny choroby.